Ik weet niet beter dan dat ik als kind en puber al mezelf voortdurend opnieuw (uit)vond.

Al botsend en klotsend kwam ik mezelf keer op keer weer tegen. De pijnlijke ontmoetingen met het leven buiten en binnenin mij kwamen als vanzelf aanwaaien. Te pas en te onpas werd ik geraakt door kogels en windstoten die aanvoelden als tyfoons. Ze sloegen me uit mijn lood. Wanhopig en oververmoeid voelde ik me boos en intens verdrietig.
Waarom ervaarde ik dit leven als zo zwaar? Waarom gebeurde het toch dat ik om de haverklap weer ''werk'' aan mezelf te doen had? Waar was de onbezonnenheid, het geluk en de blijheid?
 

Zonder dat ik daar echt bewust voor koos, ging ik dan weer op ontdekkingsreis om mijn eigen lood terug te vinden. Stukje bij beetje kwam ik erachter dat ik niet zozeer iets te vinden had, maar dat het eerder de bedoeling was om iets te verliezen. Het verliezen van allemaal onnodige bagage van anderen waar ik me aan had vastgeklampt. Iemand hoefde maar naar me te kijken en ik droeg het. Krampachtig hield ik me eraan vast, als een overlevingspakket op deze spannende, onzekere tocht naar de kern van mezelf en het leven. Al die jassen had ik verzameld en me aangetrokken. De jassen van conditionering, meningen, beelden, oordelen en collectieve normen en waarden. Toen dat kwartje eenmaal viel, was het dus snel uit met die dingen. Allemaal. Stuk voor stuk afgepeld, gepulkt en liefdevol de laatste restjes weggekrabd. Met bloed, zweet en tranen én vooral ook heel veel lachen. Ik heb me los, vrij en kaal gelachen.

 

Ik ben nog steeds op ontdekkingstocht, maar niet meer van A naar B. Eerder van daar naar hier. Want voor blijheid en onbezonnenheid hoef ik eigenlijk alleen maar hier te zijn. Beetje bubbelend, bruisend bewust Zijn. Met mijn kaalgeplukte, pure zelf. Zo kaal zal ik je zeggen, dat ik tegenwoordig te pas en te onpas overwoekerd word door de ervaring van Het Grote Cliché: liefde.

​